Psychologia humanistyczna jako najlepsza koncepcja przy kierowaniu innymi ludźmi cz.1

Z poznanych koncepcji psychologicznych człowieka najbardziej odpowiada mi koncepcja psychologii humanistycznej powstałej w latach sześćdziesiątych. Twórcy tej psychologii odrzucili jednowymiarowy portret człowieka sformułowany przez Skinnera; uznali ten portret za zniekształcony, ponieważ nie przedstawiał autentycznej osoby, która dąży do samorealizacji i harmonijnego rozwoju. Maslow jeden z twórców tego kierunku- powiedział kiedyś, że o ile Freud zajmował się słabymi stronami człowieka o tyle psychologia humanistyczna próbuje odkryć jego mocne strony. Nie interesuje ją pytanie, co robić, aby ludzie chorzy przestali chorować, ale pytanie, jak zmienić tych, którzy nie są chorzy, w ludzi zdolnych do samorealizacji własnych potencjalnych szans, takich jak przeżycia twórcze, miłość, altruizm czy rozwój własnego „ja” . Staje się to głównym hasłem psychologii humanistycznej. Człowiek sam sobie wyznacza cele i dąży do nich – obraz człowieka, który ciągle się rozwija. Psychologia ta mówi, że takim człowiekiem można kierować, ale należy mu stworzyć warunki do rozwoju. Zadaniem osoby kierującej jest stworzenie mu warunków. Każdy człowiek sam sobie określa cel do rozwoju. Aby kierować człowiekiem, który się rozwija należy dać mu wsparcie, pomóc nie kierując nim. Tworząc odpowiednie warunki nie można nic mu narzucać. Kierownik musi poznać możliwości danego człowieka: skłonności, predyspozycje a później do tych zdolności dostosować zadania. Rogers uważał że człowiek powinien robić to co najlepiej umie. Jeżeli ktoś dobrze się sprawdza w czynnościach indywidualnych to nie angażować go w grupie a osoba dobrze sprawdzająca się w grupie pozostawić ją w niej. Rolą kierownika jest dostosowanie możliwości tego pracownika.