Indeks
Prawa człowieka według HERBERTA FESTERHEIMA
Tymi słowami zaczyna się ta książka i każdy człowiek powinien te słowa sobie uzmysłowić oraz powtarzać je gdy coś lub ktoś sprawia mu jakąś trudność.
Monolog wewnętrzny jest tematem pierwszego wykładu, w którym autorka porusza kwestie wewnętrznej rozmowy z samym sobą komentującej bieżące wydarzenia, analizującej problemy, zadającej pytania. Ta wewnętrzna rozmowa jest bardzo ważna ze względu na to, iż odzwierciedla sposób w jaki człowiek traktuje samego siebie.
Człowiek zachowuje się tak jak jest tego nauczony, rzadko stara się celowo i świadomie wpłynąć na to co do siebie mówi. Rzadko przychodzi ludziom do głowy, aby poddać kontroli sposób traktowania samego siebie, co w gruncie rzeczy jest możliwe.
Treść wewnętrznego monologu zależy w dużej mierze od tego, co człowiek akurat robi, co dzieje się z nim i wokół niego, jednak wiele tekstów się w nim powtarza. Od lat pozostają on w niezmienionej formie i dotyczą najczęściej obrazu własnej osoby, własnych praw i obowiązków: - jestem piękna, inni ludzie zawsze zwracają na mnie uwagę; - jestem mało błyskotliwy; - zdanie innych jest zawsze ważniejsze od mojego; - mam prawo mieć swoje zdanie; - jestem do niczego, bo nawet nie potrafię się obronić; - jestem wartościowym człowiekiem; itp.
Fragmenty te są interesujące ze względu na dwie właściwości. Po pierwsze: powtarzane teksty dotyczące własnej osoby wpływają na zachowanie autora jak samospełniające się przepowiednie. Po drugie: treść tych tekstów w niewielkim stopniu podlega świadomej weryfikacji, ponieważ ludzie rzadko uświadamiają sobie, jak często i z jakimi treściami mają kontakt poprzez monolog wewnętrzny. Wpływ na to ma również to, że większość z tych tekstów została wprowadzona do świadomości człowieka w okresie, gdy nie miał on pełnej kontroli nad tym procesem, a więc w dzieciństwie. Znalazły się one tam usłyszane z zewnątrz od rodziców, ciotek, dziadków.
Treść tych tekstów jest odzwierciedleniem zewnętrznego obrazu dziecka: Jaś jest słabszy fizycznie od innych. Jeżeli Jaś kilkakrotnie słyszał o sobie takie zdanie, to w gruncie rzeczy sam o sobie tak zaczął myśleć.
Można więc stwierdzić, że człowiek – za pośrednictwem własnego monologu wewnętrznego – podlega silnemu wpływowi treści, nad których doborem nie ma kontroli i których niejednokrotnie nie jest świadomy.
Treści monologu wewnętrznego mogą dodawać człowiekowi mocy, sprzyjać rozwojowi i realizowaniu siebie, ale również mogą odbierać siły, hamować rozwój i blokować zachowania asertywne.
Asertywność – to umiejętność pełnego wyrażania siebie w kontakcie z innymi osobami. Zachowanie asertywne oznacza bezpośrednie, uczciwe i stanowcze wyrażanie wobec innej osoby swoich uczuć, postaw, opinii lub pragnień, w sposób respektujący uczucia, postawy, opinie, prawa i pragnienia drugiej osoby.
Zachowanie asertywne różni się więc od zachowania agresywnego, oznacz bowiem korzystanie z osobistych praw bez naruszania praw innych osób. Różni się ono też od zachowania uległego, zakłada bowiem działanie zgodne z własnym interesem oraz stanowczą obronę siebie i swoich praw – bez nieuzasadnionego niepokoju, łagodnie, lecz stanowczo.
Asertywność powiązana jest głęboko z poczuciem własnej godności i szacunkiem dla samego siebie.
Tymi słowami zaczyna się ta książka i każdy człowiek powinien te słowa sobie uzmysłowić oraz powtarzać je gdy coś lub ktoś sprawia mu jakąś trudność.
Monolog wewnętrzny jest tematem pierwszego wykładu, w którym autorka porusza kwestie wewnętrznej rozmowy z samym sobą komentującej bieżące wydarzenia, analizującej problemy, zadającej pytania. Ta wewnętrzna rozmowa jest bardzo ważna ze względu na to, iż odzwierciedla sposób w jaki człowiek traktuje samego siebie.
Człowiek zachowuje się tak jak jest tego nauczony, rzadko stara się celowo i świadomie wpłynąć na to co do siebie mówi. Rzadko przychodzi ludziom do głowy, aby poddać kontroli sposób traktowania samego siebie, co w gruncie rzeczy jest możliwe.
Treść wewnętrznego monologu zależy w dużej mierze od tego, co człowiek akurat robi, co dzieje się z nim i wokół niego, jednak wiele tekstów się w nim powtarza. Od lat pozostają on w niezmienionej formie i dotyczą najczęściej obrazu własnej osoby, własnych praw i obowiązków: - jestem piękna, inni ludzie zawsze zwracają na mnie uwagę; - jestem mało błyskotliwy; - zdanie innych jest zawsze ważniejsze od mojego; - mam prawo mieć swoje zdanie; - jestem do niczego, bo nawet nie potrafię się obronić; - jestem wartościowym człowiekiem; itp.
Fragmenty te są interesujące ze względu na dwie właściwości. Po pierwsze: powtarzane teksty dotyczące własnej osoby wpływają na zachowanie autora jak samospełniające się przepowiednie. Po drugie: treść tych tekstów w niewielkim stopniu podlega świadomej weryfikacji, ponieważ ludzie rzadko uświadamiają sobie, jak często i z jakimi treściami mają kontakt poprzez monolog wewnętrzny. Wpływ na to ma również to, że większość z tych tekstów została wprowadzona do świadomości człowieka w okresie, gdy nie miał on pełnej kontroli nad tym procesem, a więc w dzieciństwie. Znalazły się one tam usłyszane z zewnątrz od rodziców, ciotek, dziadków.
Treść tych tekstów jest odzwierciedleniem zewnętrznego obrazu dziecka: Jaś jest słabszy fizycznie od innych. Jeżeli Jaś kilkakrotnie słyszał o sobie takie zdanie, to w gruncie rzeczy sam o sobie tak zaczął myśleć.
Można więc stwierdzić, że człowiek – za pośrednictwem własnego monologu wewnętrznego – podlega silnemu wpływowi treści, nad których doborem nie ma kontroli i których niejednokrotnie nie jest świadomy.
Treści monologu wewnętrznego mogą dodawać człowiekowi mocy, sprzyjać rozwojowi i realizowaniu siebie, ale również mogą odbierać siły, hamować rozwój i blokować zachowania asertywne.
Asertywność – to umiejętność pełnego wyrażania siebie w kontakcie z innymi osobami. Zachowanie asertywne oznacza bezpośrednie, uczciwe i stanowcze wyrażanie wobec innej osoby swoich uczuć, postaw, opinii lub pragnień, w sposób respektujący uczucia, postawy, opinie, prawa i pragnienia drugiej osoby.
Zachowanie asertywne różni się więc od zachowania agresywnego, oznacz bowiem korzystanie z osobistych praw bez naruszania praw innych osób. Różni się ono też od zachowania uległego, zakłada bowiem działanie zgodne z własnym interesem oraz stanowczą obronę siebie i swoich praw – bez nieuzasadnionego niepokoju, łagodnie, lecz stanowczo.
Asertywność powiązana jest głęboko z poczuciem własnej godności i szacunkiem dla samego siebie.