Indeks
Jakie są mechanizmy powstawania nerwic?
- Przyczyny powstawania nerwic są bardzo złożone. Zaburzone postawy są zakorzenione w dzieciństwie i mają związek z wadliwymi metodami wychowawczymi. Rodzice, którzy często sami mają problemy nerwicowe, przekazują dzieciom nieprawidłowe wzorce postaw i relacji. U młodego człowieka kształtująca się dopiero osobowość nabiera wtedy cech neurotycznych. Często już wcześniej zadziałały tzw. mechanizmy predysponujące do zachorowania, a mianowicie stan zdrowia psychicznego i fizycznego kobiety ciężarnej. Mądrość ludowa każe otoczeniu traktować ją w sposób wyjątkowo łagodny, aby - o ile to możliwe - nie doprowadzać do powstania dystresu, czyli stresu upośledzającego zdolności adaptacyjne. Dobrze, jeśli sama kobieta właściwie radzi sobie z lękiem, czyli umie samodzielnie zaspokajać swoje potrzeby emocjonalne i potrafi pokochać swoje dziecko, zanim się ono narodzi. Choroby somatyczne, porażki, straty oraz działanie pod presją, powodujące zahamowanie rozwoju osobistego i trudności w pełnieniu ról społecznych należą do mechanizmów wyzwalających w określonych sytuacjach objawy nerwicowe. Objawy stanowią swoisty język, za pomocą którego chory się domaga, aby inni ludzie zaspokajali jego potrzeby emocjonalne, frustrowane w dzieciństwie. Reakcja otoczenia na te objawy może mieć istotny wpływ na przebieg leczenia. "Korzyści", jakie one przynoszą, gdy udaje się danej osobie uzyskać tą drogą np. więcej zainteresowania niż zazwyczaj, zaliczają się do mechanizmów podtrzymujących chorobę. Gdy język objawów nie przynosi spodziewanych korzyści, reakcja bliskich zmusza chorego do poszukiwania zdrowych rozwiązań, np. przyjęcia postawy asertywnej.
Uczenie społeczne i procesy warunkowania tworzą warunki sprzyjające utrwalaniu się błędów wychowawczych w późniejszym życiu. Nieadekwatne postawy: bierności, zależności od innych, prowadzące w rezultacie do lęku przed bliskością, przyczyniają się do powstania konfliktu potrzeb, który według psychoanalizy leży u podłoża nerwicy. Rodzice nie są świadomi tego, że jeśli nie potrafią zaspokoić podstawowych potrzeb emocjonalnych swego dziecka, to nie nauczą go zaspokajać ich w przyszłości. Dziecko, a później dorosła osoba, zaczyna oczekiwać, że zrobią to inni, np. koledzy, przyjaciele, małżonek, lub będą je zaspokajać w sposób nerwicowy. Dlatego niebywale ważne jest wczesne wdrożenie leczenia i jednocześnie edukacja młodych rodziców, aby wiedzieli, jak postępować ze swoimi dziećmi, żeby nie doprowadzać do sytuacji nerwicogennych.
- Przyczyny powstawania nerwic są bardzo złożone. Zaburzone postawy są zakorzenione w dzieciństwie i mają związek z wadliwymi metodami wychowawczymi. Rodzice, którzy często sami mają problemy nerwicowe, przekazują dzieciom nieprawidłowe wzorce postaw i relacji. U młodego człowieka kształtująca się dopiero osobowość nabiera wtedy cech neurotycznych. Często już wcześniej zadziałały tzw. mechanizmy predysponujące do zachorowania, a mianowicie stan zdrowia psychicznego i fizycznego kobiety ciężarnej. Mądrość ludowa każe otoczeniu traktować ją w sposób wyjątkowo łagodny, aby - o ile to możliwe - nie doprowadzać do powstania dystresu, czyli stresu upośledzającego zdolności adaptacyjne. Dobrze, jeśli sama kobieta właściwie radzi sobie z lękiem, czyli umie samodzielnie zaspokajać swoje potrzeby emocjonalne i potrafi pokochać swoje dziecko, zanim się ono narodzi. Choroby somatyczne, porażki, straty oraz działanie pod presją, powodujące zahamowanie rozwoju osobistego i trudności w pełnieniu ról społecznych należą do mechanizmów wyzwalających w określonych sytuacjach objawy nerwicowe. Objawy stanowią swoisty język, za pomocą którego chory się domaga, aby inni ludzie zaspokajali jego potrzeby emocjonalne, frustrowane w dzieciństwie. Reakcja otoczenia na te objawy może mieć istotny wpływ na przebieg leczenia. "Korzyści", jakie one przynoszą, gdy udaje się danej osobie uzyskać tą drogą np. więcej zainteresowania niż zazwyczaj, zaliczają się do mechanizmów podtrzymujących chorobę. Gdy język objawów nie przynosi spodziewanych korzyści, reakcja bliskich zmusza chorego do poszukiwania zdrowych rozwiązań, np. przyjęcia postawy asertywnej.
Uczenie społeczne i procesy warunkowania tworzą warunki sprzyjające utrwalaniu się błędów wychowawczych w późniejszym życiu. Nieadekwatne postawy: bierności, zależności od innych, prowadzące w rezultacie do lęku przed bliskością, przyczyniają się do powstania konfliktu potrzeb, który według psychoanalizy leży u podłoża nerwicy. Rodzice nie są świadomi tego, że jeśli nie potrafią zaspokoić podstawowych potrzeb emocjonalnych swego dziecka, to nie nauczą go zaspokajać ich w przyszłości. Dziecko, a później dorosła osoba, zaczyna oczekiwać, że zrobią to inni, np. koledzy, przyjaciele, małżonek, lub będą je zaspokajać w sposób nerwicowy. Dlatego niebywale ważne jest wczesne wdrożenie leczenia i jednocześnie edukacja młodych rodziców, aby wiedzieli, jak postępować ze swoimi dziećmi, żeby nie doprowadzać do sytuacji nerwicogennych.
