Indeks
Jakie są sposoby leczenia nerwic? Na co powinny być przygotowane osoby, u których stwierdzono to zaburzenie?
- Nerwica jest poważną dolegliwością o wielorakich skutkach zarówno dla tego, kogo dotyka, jak też dla jego otoczenia. Leczenie to przede wszystkim praca nad sobą, a to oznacza poznanie siebie i zrozumienie bardzo ważnych powodów podjęcia takich, a nie innych działań. To tylko z pozoru wydaje się dziwne. Lecząc osoby chore na nerwicę, często słyszę "nie wiem, dlaczego postąpiłam właśnie tak, bo wcale tego nie chciałam". Poznanie siebie i zrozumienie motywów swego działania pozwala się polubić. Psychoterapia to proces zmian, jakie dokonują się pod wpływem przeżycia korektywnego. W zależności od ciężaru gatunkowego problemów, jakie ma pacjent, proponujemy mu psychoterapię krótkoterminową albo długoterminową, indywidualną albo różne formy terapii grupowej, lub obie te formy łącznie. W oddziałach szpitalnych - całodobowych lub dziennych - stosuje się jeszcze szeroki wachlarz oddziaływań socjoterapeutycznych. Psychoterapia grupowa chorych z zaburzeniami nerwicowymi realizowana jest najczęściej w formie grup zamkniętych. Określona, stała liczba członków sprzyja tworzeniu większej spójności, co jest czynnikiem ułatwiającym budowanie zaufania, poczucie przynależności i redukcję lęku. W grupie wykorzystuje się elementy teorii uczenia społecznego, co powoduje, że początkowe, znaczne skupienie na sobie ustępuje miejsca większemu wzajemnemu zainteresowaniu sobą i nawiązywaniu bliższych relacji. W psychoterapii grupowej czynnikami leczącymi jest możliwość spotkania z doświadczeniami innych osób, a więc wykształcenie nowej perspektywy w spojrzeniu na innych i na siebie, dostrzeżenie podobieństw i rozumienie różnic. Uczestnictwo w grupie terapeutycznej dostarcza też wiedzy na temat mechanizmów powstawania i dynamiki zaburzeń, symbolicznego znaczenia objawów. Pacjenci mają okazję doświadczać siebie w różnych scenkach psychodramatycznych, imitujących rzeczywiste sytuacje życiowe.
Nośnikiem zmiany w psychoterapii indywidualnej jest związek terapeutyczny. Powstaje on w toku regularnych spotkań psychoterapeuty i pacjenta w gabinecie. Pacjent ma możność doświadczyć innej, bardziej dorosłej relacji, w której nabywa umiejętności otwarcia na drugiego człowieka, ujawniania bez lęku różnych emocji; doświadcza ich roli w tworzeniu więzi. W psychoterapii krótkoterminowej zazwyczaj wystarcza 15-20 sesji. W psychoterapii długoterminowej potrzeba ich więcej.
Psychoterapia prowadzona w szpitalu trwa 9-12 tygodni. Na ten czas osoba lecząca się otrzymuje zwolnienie lekarskie. Zachęcam do tego typu terapii, gdyż - jak mówiłam - stwarza ona możliwość stosowania oddziaływań kompleksowych, a poza tym z powodu dużej intensywności trwa stosunkowo krótko. Nie znaczy to, że po jej zakończeniu człowiek od razu wyzdrowieje, ale otrzyma narzędzie, dzięki któremu w zwyczajnych sytuacjach życiowych utrwala zapoczątkowane zmiany. W razie nawrotu objawów, nie będzie odczuwał bezradności.
W
- Nerwica jest poważną dolegliwością o wielorakich skutkach zarówno dla tego, kogo dotyka, jak też dla jego otoczenia. Leczenie to przede wszystkim praca nad sobą, a to oznacza poznanie siebie i zrozumienie bardzo ważnych powodów podjęcia takich, a nie innych działań. To tylko z pozoru wydaje się dziwne. Lecząc osoby chore na nerwicę, często słyszę "nie wiem, dlaczego postąpiłam właśnie tak, bo wcale tego nie chciałam". Poznanie siebie i zrozumienie motywów swego działania pozwala się polubić. Psychoterapia to proces zmian, jakie dokonują się pod wpływem przeżycia korektywnego. W zależności od ciężaru gatunkowego problemów, jakie ma pacjent, proponujemy mu psychoterapię krótkoterminową albo długoterminową, indywidualną albo różne formy terapii grupowej, lub obie te formy łącznie. W oddziałach szpitalnych - całodobowych lub dziennych - stosuje się jeszcze szeroki wachlarz oddziaływań socjoterapeutycznych. Psychoterapia grupowa chorych z zaburzeniami nerwicowymi realizowana jest najczęściej w formie grup zamkniętych. Określona, stała liczba członków sprzyja tworzeniu większej spójności, co jest czynnikiem ułatwiającym budowanie zaufania, poczucie przynależności i redukcję lęku. W grupie wykorzystuje się elementy teorii uczenia społecznego, co powoduje, że początkowe, znaczne skupienie na sobie ustępuje miejsca większemu wzajemnemu zainteresowaniu sobą i nawiązywaniu bliższych relacji. W psychoterapii grupowej czynnikami leczącymi jest możliwość spotkania z doświadczeniami innych osób, a więc wykształcenie nowej perspektywy w spojrzeniu na innych i na siebie, dostrzeżenie podobieństw i rozumienie różnic. Uczestnictwo w grupie terapeutycznej dostarcza też wiedzy na temat mechanizmów powstawania i dynamiki zaburzeń, symbolicznego znaczenia objawów. Pacjenci mają okazję doświadczać siebie w różnych scenkach psychodramatycznych, imitujących rzeczywiste sytuacje życiowe.
Nośnikiem zmiany w psychoterapii indywidualnej jest związek terapeutyczny. Powstaje on w toku regularnych spotkań psychoterapeuty i pacjenta w gabinecie. Pacjent ma możność doświadczyć innej, bardziej dorosłej relacji, w której nabywa umiejętności otwarcia na drugiego człowieka, ujawniania bez lęku różnych emocji; doświadcza ich roli w tworzeniu więzi. W psychoterapii krótkoterminowej zazwyczaj wystarcza 15-20 sesji. W psychoterapii długoterminowej potrzeba ich więcej.
Psychoterapia prowadzona w szpitalu trwa 9-12 tygodni. Na ten czas osoba lecząca się otrzymuje zwolnienie lekarskie. Zachęcam do tego typu terapii, gdyż - jak mówiłam - stwarza ona możliwość stosowania oddziaływań kompleksowych, a poza tym z powodu dużej intensywności trwa stosunkowo krótko. Nie znaczy to, że po jej zakończeniu człowiek od razu wyzdrowieje, ale otrzyma narzędzie, dzięki któremu w zwyczajnych sytuacjach życiowych utrwala zapoczątkowane zmiany. W razie nawrotu objawów, nie będzie odczuwał bezradności.
W
